Tijdens trainingen en wedstrijden, of juist bij het ontbreken ervan, merk je soms hoe erg hockey een uitlaatklep kan zijn. Even praten met je team, je moeilijkheden eruit slaan. Zeker nu veel van ons al langere tijd thuiswerken, was de herstart van het seizoen een welkome afwisseling, hoe kort we er ook van hebben kunnen genieten.

Maar wat als je juist in deze tijden niet thuis kan werken? Hoe ging het voor de Overbossers die in de ‘frontlinie’ staan? In deze editie van Uit de Shadow vertellen Kimberly Koster (Dames 3), Stephanie de Wildt (Dames 30A) en Nienke de Jong (Dames 6) hoe zij de afgelopen maanden hun werk in de zorg hebben ervaren.

Kimberly Koster (26) speelt in Dames 3 en is pedagogisch adviseur bij de GGD Zaanstreek-Waterland. Ze adviseert onder andere ouders met vragen over opvoeding en geeft ook trainingen en cursussen aan kinderen en ouders. In april sprong ze met collega’s bij in een teststraat.

"Opeens was er door corona heel veel niet meer mogelijk. Tijdens de piek werd gevraagd of iedereen kon bijspringen in de teststraat. Dat heb ik, naast onze gewone werkzaamheden, met mijn collega’s gedaan van april tot en met juli in Purmerend. Het gaf ons een goed gevoel om zo een steentje te kunnen bijdragen. De mensen die daar kwamen waren soms angstig, maar hadden vooral heel veel vragen en wilden hun verhaal met ons delen.

De spreekuren die we voor ouders hadden, zijn nu digitaal of we bellen met gezinnen. Voorspelbaarheid geeft gezinnen rust en nu de voorspelbaarheid is weggevallen, merken we dat het voor meer stress zorgt. Ouders zijn wel meer thuis en hebben meer aandacht voor hun kinderen, alleen pakt dit niet in alle gevallen goed uit.

Kinderen zijn heel flexibel, zo lang je ze maar goed inlicht en er met ze over praat. Wat opvalt, is dat er meer kinderen zijn met slaapproblemen. Als je al gevoelig bent, roept deze periode nog meer vragen op die in een koppie omgaan. Voor kinderen met autisme is alles extra spannend, zeker rond de komende feestdagen. Want kan Sinterklaas wel komen?

Wat een lichtpunt is in deze tijden? Er zijn ouders die het veiliger vinden om te beeldbellen dan te reizen en zo meer contact met ons zoeken. Je merkt dat mensen zich meer om elkaar bekommeren, ook binnen onze organisatie. We hebben met elkaar een nieuwe manier van werken gevonden en daar moeten we het mee doen. Er is veel spanning op de werkvloer, maar we helpen elkaar echt.”

 

Stephanie de Wildt (49) speelt in Dames 30A en is sinds drie jaar locatiemanager van een verzorgingstehuis in IJmuiden met 119 bewoners. Ze maakte de afgelopen maanden verdrietige en spannende situaties mee, herstelde zelf van corona en ontdekte dat bewoners tijdens de crisis veel steun bij elkaar vonden.

"Het klinkt misschien gek, maar corona heeft bij ons ook veel goeds gebracht. We waren op zoek naar hoe we bewoners dichter bij elkaar kunnen brengen. Veel ouderen zijn eenzaam en leefden op hun eigen eilandje in het huis. Door corona is er veel meer verbinding. Op het ontmoetingsplein gebeurt nu van alles. Een clubje mannen wil samen biljarten en is op internet aan het uitzoeken welke tafel het moet worden. Mensen vinden steun bij elkaar, omdat ze op elkaar zijn aangewezen.

Er was van de ene op de andere dag ook meer mogelijk. Alles ging op slot en ik deed een oproep om snel studenten en horecapersoneel aan te nemen. Binnen een mum van tijd had ik tien man. Geen gezeur met personeelszaken of over contracten. Nee, huppakee, dat kón gewoon. Ze hielden bewoners gezelschap, brachten de was en deden boodschappen. Dat had normaal nooit zo snel gekund. Onder druk kon ineens alles. Binnen één dag was er een COVID unit. Twintig iPads om te beeldbellen met familie? Zo geregeld.

Natuurlijk maakten we ook veel verdrietige momenten mee. We zijn vijf bewoners verloren. En ik heb huilende familieleden aan de telefoon gehad, dat was heel emotioneel. Ook is er een collega die terminaal ziek is en zo lang het nog kan, heel graag zou willen werken. Maar corona zou voor haar einde verhaal betekenen. Wat je dan doet? Ik heb heel even in een hoekje zitten huilen, daarna is de knop omgegaan.

Als ik het achteraf bekijk, is het net of ik in een spannende actiefilm zat. Alles was heel intens en heel heftig. Eigenlijk was ik blij dat ik snoeihard kon werken en niet machteloos thuis zat. Mocht ik ooit weer moeten solliciteren en de vraag krijg hoe ik functioneer onder stress, dan heb ik mijn antwoord al klaar. Ik heb de lockdown meegemaakt en zat elke dag in een actiemodus.”

 

Nienke de Jong (26) speelt in Dames 6 en is ook mede-aanvoerder van het team. Ze werkt in het OLVG ziekenhuis in Amsterdam, locatie west, op de afdeling neurologie. De neuro-verpleegkundige kreeg zelf milde klachten door corona. Ze merkt in het ziekenhuis dat de steun voor de zorg afneemt.

"Tijdens de eerste golf zat ik thuis met zwangerschapsverlof. Daar heb ik dus weinig van meegekregen. Collega’s vertellen dat alle zorg inmiddels meer gestructureerd verloopt. We weten nu beter waar we op moeten letten. Als er bij een patiënt vermoedens zijn van corona, gaat deze persoon gelijk de isolatiekamer met een sluis in. Dan mogen we ons ‘galapak’ – zo noemen we dat – aan. Een plastic schort, handschoenen, plastic bril, haarnetje en mondkapje. Bij een negatieve test kan de patiënt weer naar de gewone afdeling. Positief betekent verplaatsen naar de COVID afdeling.

We zien het aantal patiënten op de IC afnemen. Ze genezen sneller dan tijdens de eerste golf. De medicijnen die nu worden toegediend, werken beter. Alleen binnen het team is er meer verzuim. Ik was zeven dagen thuis en had milde klachten, maar er zijn ook collega’s die een longontsteking hebben gekregen en echt moeten re-integreren. Het verschilt echt heel erg hoe het virus bij mensen binnenkomt.

We kregen in het begin heel veel cadeaus van bedrijven, handgels bijvoorbeeld en pannenkoeken van een restaurant. Dat is nu wel anders, de duizend euro beloofde bonus hebben wij niet gezien en de agressie vanuit familieleden van patiënten neemt toe. Onze bezoektijden zijn verkort en in plaats van twee bezoekers, mag er nu maar één bezoeker komen. Dat vinden veel mensen moeilijk te verkroppen. En als mensen in isolatie moeten is er zowel strijd als begrip.

Neurologie is normaal gesproken al fysiek een zware afdeling om te werken. Nu maakt corona het nog lastiger omdat er meer transport van patiënten is en meer frustratie. We hebben ermee te dealen en we gaan gewoon door, maar het is en blijft een gekke tijd. Of er ook positieve ontwikkelingen zijn? Ach, ik ben al blij als we gewoon bij een patiënt mogen en als een test negatief is.”